In memoriam Bouk Nieuwenhuijse, 11 mei 1930 – 9 december 2020.
Onze mede oprichter, oud-voorzitter en ere-lid van de vereniging is op 90-jarige leeftijd overleden. Bouk was
lid vanaf de oprichting en heeft op vele manieren zijn bijdrage geleverd aan de opbouw en groei van de
vereniging.
Mijn herinnering gaat terug naar 1989, als toeschouwer zag ik een klein groepje enthousiaste muzikanten een
koffieconcert geven in de repetitieruimte van het Poortse Bos. Het orkest paste toen nog in de hoek van het
kleine zaaltje. Geen hoogstaand muzikale voorstelling, wel een zeer enthousiaste en gedreven clubje. Dat
sprak me direct aan. Op het moment dat ik naderhand om informatie vroeg, was ik eigenlijk al lid gemaakt. Ja,
spijkers met koppen slaan en doorpakken was hun moto.
Bouk is 9 jaar voorzitter geweest, hij had de voorzittershamer overgenomen van Willen Bouman, onze eerste
voorzitter en mede oprichter. Naast het voorzitterschap deed Bouk ook mee aan allerlei hand- en
spandiensten binnen de vereniging. Vele jaren heeft hij bijvoorbeeld op woensdagmiddag de repetitieruimte
bij het Poortse Bos klaargemaakt, tafels en stoelen aan de kant, enz. Bouk hield erg van filosoferen en
redeneren, niet voor niets had filosofie en theologie zijn interesse, hij had daar ook cursussen in gevolgd.
Naast doener, was hij ook denker en dat was in de bestuursvergaderingen goed te merken, vooral na afloop
aan de bar als Ketel 1 erbij kwam. We maakten mooie en turbulente tijden mee, een vereniging die groeit en
bloeit met de nodige uitdagingen voor het bestuur. Bouk was daarin vooruitstrevend, wist onze clubcultuur
altijd naar de toekomst te richten. Nu nog vinden we dat terug in de reglementen, een vereniging die naast
muzikaliteit, ook gezelligheid en sociale binding nastreeft. We groeiden naar meer dan 80 leden en moesten
het hebben over een leerlingenstop op de dwarsfluiten! Want de instrumenten waren niet aan te slepen, de
kosten stegen ons boven het hoofd en er moest een plan komen. Slechts een paar maanden later keken we
weer naar een aantal lege stoelen op de eerste rij, de hausse van Berdien Stenberg was weer snel weg. Een
vereniging in groei vraagt regels, lijfspreuk van Bouk was altijd, “je bent vrijwillig lid, maar niet vrijblijvend”.
Niet alleen de leuke dingen maar ook meewerken aan de opbouw, repetitiebezoek enz. Het was voor Bouk
dan ook zeer moeilijk om een lid, die we maanden niet hadden gezien, uit het orkest te halen tijdens de
opwarming voor het jaarlijks concert. Niet repeteren is niet meespelen. Hij heeft het er nog jaren over gehad.
Bouk had ook groene vingers, was ooit bloemist geweest en daar konden we later van genieten bij de mooie
bloemstukken tijdens de concerten, iets wat Marga later met een aantal vrijwilligers heeft overgenomen. Hij
heeft vele jaren als begeleider op Valkenheide gewerkt.
Bouk speelde es-tuba en deed dat met verve, tot latere leeftijd volgehouden en met veel inzet. Uiteindelijk is
hij met Annie naar Zoetermeer verhuisd om naast zijn zoon te gaan wonen, verzekerd van zorg en aandacht
voor Annie en hem. In de eerste periode Zoetermeer kwam Bouk nog om de paar weken naar Maarn, hij kon
zijn clubje maar moeilijk loslaten, maar het reizen brak hem uiteindelijk op.
Toch altijd zeer geïnteresseerd gebleven, als het even kon kwam hij wel naar de concerten, later ontving hij de
cd met ons concert. De trots kon je van zijn gezicht aflezen. Marga, Bert en ik hebben hem diverse keren
opgezocht, ook na het overlijden van Annie. Dan doken we weer een paar uur terug in de tijd en glom Bouk
van genoegen en voldoening. In Zoetermeer heeft hij ook nog een periode in een orkest gespeeld (op bariton)
en gezongen in een koor, musiceren hoorde bij zijn leven. De es-bas werd hem te zwaar en heeft hij aan de
vereniging geschonken. Met respect denken we terug aan Bouk, als voorzitter, als lid van Steunfonds, als erelid en vooral als toonbeeld van een positieve en gedreven verenigingsman.
Op 14 december is hij op Landgoed Valkenheide ter aarde besteld, weer verenigd met zijn vrouw Annie, waar
hij de laatste jaren erg naar uitkeek.
Jaap van ‘t Hoog, Maarsbergen, 7 januari 2021